مقدمه :

طبیعت آدمی گرایش باطنی به ریتم و هارمونی دارد و از نظم و هماهنگی لذت می برد . بشر همواره از موسیقی ، برای ابراز بیان افکار و احساسات خود استفاده کرده است ریتم نخستین رکن موسیقی قبل از تکلم وسیله آرامش و نیایش آنها بوده است .

بشر اولیه از طریق آواها و حرکات موزون و مراسم و پایکوبی ها بر ترس ها ، غم ها و شادی ها و آمال و آلام خودش آرامش بخشیده و احساسات خود را جاری می ساخته . آنگاه که می هراسید در طنین آواگری های جمعی خود از بی قراری ها می کاهید و در وقت شادمانی با ریتم به پایکوبی و تحرک می رسید و هنگامی که اندوهگین بود به اشک و آهی موزون دل را تسکین می بخشید . ( زهرا زمانی 1373 )

تاریخ مملو از نظرات و استنباط های متفکران پیرامون تأثیرات درمانی موسیقی است برخی از نظرات حاوی حقایق است که در زمان خود قابل بررسی و تحقیق نبوده و به تدریج با پیشرفت دانش ، صحت آن مورد ارزیابی قرار گرفته است . موسیقی مانند هر علم و تکنیکی در ارتباط با انسان دارای حدود و تعامل مناسب روانی و رفتاری است .